Yamaha P515

To było 80, poszło w świat.
Cóż... P-515 kupiłem przede wszystkim dla klawiatury, którą znałem wcześniej z CLP-645, bo po dłuższym czasie stwierdziłem, że z rolandowską się jednak średnio dogaduję. Doszedłem do tego, że opisy na blogu Elpiano nie biorą się z niczego. NWX początkowo stawia duży opór, lecz jeśli klawisz już wciśniemy robi się leciutka co pozwala wg mnie łatwiej grać szybko powtarzane akordy czy tryle. Mniej czuć klik wymyku co w sumie wcale nie jest jakąś wadą. Klawisze są wyczuwalnie ciut krótsze niż PHA III Ivory S, ale nie jest to drastyczna różnica, na pewno dłuższe niż w Ivory G / PHA4 Standard. Bardziej mi się to kojarzy z pianinem niż fortepianem. Poza tym Yamaha odzywa się żywiej przy średnio mocnym uderzeniu, co pozwala grać lżej i uzyskiwać satysfakcjonującą jasną barwę. Roland jest dość "tępy" w tym względzie, same klawisze niby lżejsze, ale trzeba w niego przyłożyć a wtedy mamy mocne spotkanie z dnem klawiatury.

Co do brzmień, Yamaha nie brzmi tak efektowanie, potężnie i szeroko jak Roland, a wybrzmiewanie jest prostsze. Jednakże różnorodność fortepianów jest o wiele większa, a dźwięk jest wg mnie bardziej naturalny i złożony. Ogólnie przy Yamaszce czuję się bardziej jak przy drewnianym pierwowzorze. CFX jest dość zimny i ostry w brzmieniu, osobiście wolę inne barwy nieco cieplejsze, no i na uwagę zasługuje wyróżniający się głęboki i bardzo ciemny Bosendorfer, ale lubię też najbardziej zbliżony do Rolanda Ballad Grand, uniwersalny Bright Grand, jest w czym wybierać. Zwróciły moją uwagę także super zadziorny Wurlitzer, clavi, i organy piszczałkowe tutti.
Spodobała mi się też funkcja audio bluetooth, dzięki czemu całe pianino działa jak bezprzewodowe nagłośnienie telefonu czy laptopa.

Co jest mniej udane?
Nagłośnienie szyte na miarę, brzmiące klarownie dzięki tweeterom, lecz które po podłączeniu np. mocno basowych barw z Rolanda wyzwala rezonanse w zakresie nawet 1,5 oktawy i bass reflex furczy. No niestety nie daje rady z czymś innym niż wbudowane nieco odchudzone w basie barwy, a nawet już na Bosendorferze można wyłapać delikatne furczenie w niższych rejestrach przy dużej głośności. I raczej tak po prostu jest, nie jest to wina mojego konkretnego egzemplarza.
Instrument sam w sobie nie posiada registracji! Są dostępne w aplikacji na iPada, na szczęście można się podpierać przez memory backup - instrument zapamięta np. dla każdego brzmienia osobno jego jasność, efekty, balans w split i dual i inne rzeczy.
Cóż... seria P nigdy nie była sceniczna.
Mogłoby być więcej skrótów typu przytrzymaj przycisk odpowiedzialny za jakąś funkcję i naciśnij +/-. A tu nie, trzeba wejść w funkcje, które po wyjściu z nich zawsze wracają na sam początek menu, odnaleźć wybrane ustawienie, wejść, zmienić wartość, wyjść.

To tak na razie z pierwszych wrażeń. Mimo wszystko do przede wszystkim zwykłego grania na pianinie uważam to za dobry wybór.